سلام به مهربوني و كسي كه مهربوني و بزرگواري هيچ وقت فراموشش نميشه. خوشحالم بعد مدتها كه اومدم با اين همه تغيير روبرو شدم. مثل هميشه موفق و مثل هميشه قلم توانا. تو اين روزگار با اين همه دغدغه فقط يه چيز كه مي تونه ما رو از روزمرگيها و فشارهاش رها كنه .اونم اينه كه باور كنيم ميشه دوست داشت و دوست داشته شد .
تو روابطمون دنبال حساب و كتاب نباشيم .صادقانه باتمام وجود عشق بورزيم .و به ديگران هم ياد بديم .
مي دونيد پدر مهربون تنها چيزي كه انتهايي و پاياني براش وجود نداره همين محبته .هر چقدر بيشتر ابرازش كني بيشتر به ماهيت حقيقي خودت نزديك ميشي .بيشتر به حقيقت وجودي خودت شبيه ميشي.
شايد نبايد خيلي از روزگار شكايت كرد، بلكه بايد از آدمهاي اون
روزگار گله كرد كه اونقدر غرق تو ماديات شدن كه چشمها رو
به روي قشنگياي واقعي بستن.چشمها را بايد شست ، جور ديگر بايد ديد.در پناه اون مهربون ازلي.
