خیلی دلم گرفته بود ...

سنگینی اشک را روی گونه هام احساس میکردم .

برای لحظه ای چشمانم را روی هم گذاشتم ...

خود را در باغ غفلت یافتم .

درخت را دیدم،بهش گفتم خیلی دلم گرفته ...

در جواب بهم گفت :

مگه دل وجود داره؟!

نا امید از باغ بیرون آمدم،کمی جلوتر که رفتم، تابلوی

((به سمت بوستان معرفت)) را دیدم .

کمی خوشحال و امیدوار شدم ...

به داخل بوستان رفتم، پروانه را دیدم که با لبخند به استقبالم آمد ...

غم را توی چهره ی من تشخیص داده بود .

از حالم پرسید .

بهش گفتم که دلتنگم ... گفت :

نگران نباش، تو را با خودم به گلستان عشق خواهم برد .

به نزدیک گلستان که رسیدیم، نور عجیبی از داخل آن به چشم میخورد .

وارد شدیم ...

در حین قدم زدن چشمم به گل یاس افتاد .

آرام آرام اشک میریخت .

هر قطره ی آن روشنایی و پاکی خاصی داشت .

عجیب و دلنشین بود .

توجهی نکردم .

ازش پرسیدم،وقتی دلت میگیره چیکار میکنی؟

در جواب بهم گفت :

از سر تسلیم، لحظاتی را در درگاه خدای خود اشک میریزم .

گل یاس هم دلش گرفته بود ...