سلام .

سلامی به لطافت باران و به طراوت بهار همراه با یک سبد شکوفه های بهاری تقدیم به شما دوستان عزیز

برایم سخت و سنگین است که با حروف سرد و کلمات بی روح و با واژه های محدود و کم طاقت جملاتی بر زبان جاری کنم که نمایانگر دریایی مواج از شور و نشاط درونی خودم باشه و احساسی که سیال و روان و بی انتهاست در این مکتوب محدود و محبوس نمایم.

ولی برایت می نویسم که باید :

 با دوست گفت سخن دوست را

و

 آشناست که سخن آشنا نگه دارد.

همه ما در خلوت خود به رؤیا ها ی زیبا و دلپذیر می اندیشیم!

همه ما با آرزوی رسیدن به رؤیاهای شخصی خویش زندگی میکنیم!

ولی همه ما نمیدانیم که رؤیاها برای این آفریده شده اند که روزی رنگ حقیقت به خود بگیرند.

و همه برای رسیدن به این رؤیاهای شخصی حرکتی را آغاز نمیکنیم و فقط آنرا تخیل می کنیم و محالش می پنداریم.

هر انسان به تنهایی صفات و خصوصیاتی زیبا و ارزشمند دارد که برای آن قابل ستایش است ولی اکثر انسانها این را نمیدانند و در بند ”من “ خویشند نه کشف ”خود “ خویش!

و این که برای دیگران تصمیم بگیرند که چگونه زندگی کنند.

غافل از اینکه قادر هستند و در حقیقت باید به رؤیاهای شخصی خویش تحقق بخشند و زندگی خود را با رنگ و لذتی نو بیارایند.

هر انسانی رسالتی بر دوش دارد که باید به انجامش برساند و برای یک تغییر پای بر این کره خاکی می نهد و آن همان رؤیایی است که همواره آرزوی رسیدن به آن را در سر می پروراند.

ولی آیا سرنوشت و رؤیایی که در ذهن تصور میکنیم همان چیزی است که پدر مهربان عالم برایمان رقم زده ، آیا رؤیای ذهنی ما با رسالت رؤیایی ما تطابق دارد؟

پس ابتدا باید رؤیای روشن و زلال خودمان را در یابیم و سپس خواستن را لمس کنیم و برای تحقق بخشیدن به آنها حرکت را آغاز نماییم ، رؤیاهایی که ذاتا محال نیستند و ما محالشان می خوانیم چون پایبند قوانینی هستیم که خود بر جسم و جانمان تحمیل کرده ایم.

حرکتی عاشقانه و جوششی که هر لحظه شکوفاترمان کند ، و جستجویی که هر دم پویا تر از قبل به زندگی و جریان آفرینش بنگریم.

نمیدانم دوست عزیزم آیا توانسته ام افکاری که در سرم موج میزنند را خوب به ساحل ذهن تو برسانم یا نه؟

ولی امید وارم جریان دست یابی به رؤیاهایت خروشان تر و پر شتاب تر گردد.

ادامه دارد .....